prace dyplomowe

prace dyplomowe z rolnictwa

Rolnictwo powiatu radomszczańskiego

5/5 - (1 vote)

Powierzchnia powiatu radomszczańskiego to przede wszystkim użytki rolne, które zajmują ponad 60% całkowitej powierzchni powiatu, a wśród nich najwięcej bo aż 45% zajmują grunty orne. Sadownictwo nie odgrywa większej roli w strukturze produkcji rolniczej. Lasy zajmują około 29% powierzchni powiatu, dzięki czemu można zaliczyć go do bardziej zalesionych powiatów w województwie łódzkim. Lesistość jest bardzo zróżnicowana, bowiem najbardziej zalesione gminy powiatu to: Żytno, Przedbórz, Wielgomłyny i Kobiele Wielkie. Najmniejsza lesistość występuje w gminach: Lgota Wielka, Dobryszyce oraz Ładzice. Okło 10% powierzchni powiatu stanowią wody użytkowe.[1]

Wykres 2.6.1. Struktura użytków rolnych w Powiecie Radomszczańskim 2000 r.

Źródło: Starostwo Powiatowe w Radomsku.

Gospodarstwa powiatu mają charakter wielokierunkowy i w większości prowadzone są w sposób tradycyjny. Niekorzystne warunki przyrodnicze powodują, że podstawą produkcji roślinnej są zboża (przede wszystkim żyto) oraz ziemniaki. W uprawie żyta przodują gminy: Przedbórz oraz Masłowice, w uprawie pszenicy gminy: Radomsko i Kodrąb, a w uprawie ziemniaków przodują: Wielgomłyny i Kodrąb. Warunki przyrodnicze wymuszają nie tylko kierunki produkcji roślinnej, ale i zwierzęcej. Największą popularnością wśród produkcji zwierzęcej cieszy się hodowla krów mlecznych. W przeliczeniu na 100 ha użytków rolnych w powiecie hoduje się znacznie mniej trzody chlewnej i bydła niż średnio w województwie łódzkim. W wielu gospodarstwach rolnych hodowla ta prowadzona jest tylko pod kątem samozaopatrzenia.

Większość gleb powiatu należy do słabych i bardzo słabych. Zazwyczaj są to grunty o ograniczonych możliwościach produkcji rolniczej (głównie uprawia się na nich żyto, owies, łubin, ziemniaki) i bardzo niskim potencjale urodzajności, Problemem dla powiatu radomszczańskiego jest także niekorzystny odczyn gleb, który wymaga wysokiego wapnowania.

Niekorzystna sytuacja warunków glebowo klimatycznych, występująca w powiecie radomszczańskim może doprowadzić w najbliższych latach do upadku dużej ilości gospodarstw prowadzących tradycyjną gospodarkę rolną, a w konsekwencji wzrost bezrobocia na terenach wiejskich.

Niekorzystna jest także struktura powierzchni gospodarstw rolnych w powiecie radomszczańskim , który charakteryzuje się dużym udziałem gospodarstw rolnych bardzo małych (do 5 ha). Stanowią one ponad 53% wszystkich gospodarstw rolnych. Jednocześnie występuje tu ponad 2,5 krotnie mniejszy udział gospodarstw dużych. Statystycznie na 100 gospodarstw funkcjonujących na terenie powiatu tylko 3 z nich posiadają areał powyżej 15 ha.

Wykres 2.6.2. Struktura agrarna gospodarstw indywidualnych Powiatu Radomszczańskiego 2000 r.

Źródło: Starostwo Powiatowe w Radomsku.

[1] Op.cit. Zarząd Powiatu Radomszczańskiego „Raport…”, str. 44.

Instrument Finansowy Wspierania Rybołówstwa

5/5 - (1 vote)

Instrument Finansowy Orientacji Rybołówstwa (IFOR) został utworzony w 1993 roku jako część reformy funduszy strukturalnych. Ten instrument polityki strukturalnej Unii Europejskiej wspiera restrukturyzację rybołówstwa państw członkowskich.

Inicjatywy w następujących obszarach są finansowane przez FIFG:

  • rozwój hodowli ryb
  • rozwój infrastruktury portu rybackiego i wyposażenie go w niezbędne urządzenia i sprzęt
  • restrukturyzacja i modernizacja floty rybackiej oraz metod połowu i przetwarzania ryb
  • zwiększenie konkurencyjności produktów rybnych i ich promocja na rynku

Instrument Finansowy Orientacji Rybołówstwa współfinansuje w Polsce: Sektorowy Program Operacyjny „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb”.

Sektorowy program operacyjny „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb

Głównym celem SPO „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb 2004-2006” jest racjonalne gospodarowanie żywymi zasobami wodnymi oraz poprawa efektywności sektora rybackiego i zwiększenie konkurencyjności polskiego rybołówstwa i przetwórstwa rybnego. Produkty rybołówstwa i hodowli ryb oraz produkty przetwórstwa powinny spełniać wymagania rynku krajowego pod względem ceny i jakości oraz być konkurencyjne na rynkach zagranicznych.

1) dostosowanie nakładów połowowych do zasobów

  • złomowanie statków rybackich
  • transfer statków do krajów trzecich lub zmiana przeznaczenia (działanie wygasło 01.01.2005)
  • Wspólne przedsięwzięcia (działanie wygasło 01.01.2005)

2) odnowienie i modernizacja floty rybackiej

  • budowa nowych statków rybackich (działanie wygasło 01.01.2005)
  • modernizacja istniejących statków rybackich
  • wycofanie (bez pomocy publicznej) związane z odnowieniem

3) ochrona i rozwój zasobów wodnych, rolnictwa, infrastruktury portów rybackich, przetwórstwa i rynku rybnego, rybołówstwa śródlądowego

  • ochrona i rozwój zasobów wodnych
  • hodowla ryb
  • infrastruktura portów rybackich
  • przetwórstwo i rynek rybny
  • rybołówstwo śródlądowe

4) inne działania

  • wędkarstwo przybrzeżne
  • działania społeczno-ekonomiczne
  • znalezienie i promocja nowych rynków zbytu dla produktów rybnych
  • działanie organizacji rynku
  • czasowe zawieszenie działalności
  • działania innowacyjne i inne

5) pomoc techniczna.

Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej

5/5 - (1 vote)

podrozdział pracy magisterskiej

Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) został utworzony w 1964 roku na mocy Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (1957). Jego zadaniem jest promowanie przekształcania struktury rolnictwa i wspieranie rozwoju obszarów wiejskich. EFOGR otrzymuje największą część budżetu Unii Europejskiej. Ponadto środki Funduszu pochodzą z opłat od produktów rolnych importowanych spoza Unii Europejskiej.

EFOGR składa się z dwóch sekcji: Sekcji Gwarancji, która finansuje wspólną politykę rolną (zakupy interwencyjne produktów rolnych, dopłaty bezpośrednie dla rolników), oraz Sekcji Orientacji, która wspiera transformację rolnictwa w poszczególnych krajach UE i jest instrumentem polityki strukturalnej. W ramach Sekcji Orientacji EFOGR realizowane są następujące zadania:

  • rozwój i modernizacja obszarów wiejskich
  • wspieranie inicjatyw mających na celu zmianę struktury zawodowej na obszarach wiejskich (w tym szkolenia zawodowego dla rolników i ich przekwalifikowania na inne zawody)
  • wspieranie działań mających na celu zwiększenie konkurencyjności produktów rolnych
  • restrukturyzacja i dostosowanie potencjału produkcyjnego gospodarstw do wymogów rynku
  • pomoc w osiedlaniu się dla młodych rolników
  • wspieranie rozwoju turystyki i rzemiosła
  • rozwój i eksploatacja terenów leśnych
  • inwestycje w ochronę środowiska
  • wyrównywanie szans gospodarstw rolnych na terenach górskich i dotkniętych klęskami żywiołowymi

Współfinansowanie z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej w Polsce: Sektorowy Program Operacyjny Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich.

Sektorowy Program Operacyjny Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich

Sektorowy Program Operacyjny „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich” określa strategię i kierunki rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich.

Program Operacyjny był realizowany na terenie całego kraju w latach 2004-2006, a płatności były dokonywane do końca 2008 roku. Źródłem finansowania są środki publiczne: budżet państwa, budżety samorządów regionalnych i lokalnych oraz Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej – Sekcja Orientacji (EFOGR), a także środki od inwestorów prywatnych.

Na podstawie analizy sytuacji na obszarach wiejskich i w sektorze rolno-spożywczym przyjęto, że Sektorowy Program Operacyjny „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich” będzie narzędziem realizacji celu Narodowego Planu Rozwoju – Restrukturyzacja sektora żywnościowego i rozwój obszarów wiejskich. Planowane działania, zgodnie z priorytetami Rozporządzenia Rady (WE) 1257/99, mają służyć realizacji dwóch celów strategicznych programu, które zostały określone jako:

 Cel 1 „Poprawa konkurencyjności gospodarki rolno-spożywczej” – traktowany jako najważniejszy cel strategiczny dla rozwoju polskiego rolnictwa i przetwórstwa spożywczego w pierwszych latach integracji z UE.

 Cel 2 „Zrównoważony rozwój obszarów wiejskich” – realizowany również poprzez Plan Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW) i inne programy operacyjne w ramach Narodowego Planu Rozwoju.

Powyższe cele będą realizowane w ramach dwóch priorytetów.

  1. Promowanie zmian i dostosowań w sektorze rolno-spożywczym
  2. Zrównoważony rozwój obszarów wiejskich

Pomoc strukturalna na rozwój obszarów wiejskich i rolnictwa musi być uzupełniona, ze względu na ograniczenia możliwych interwencji wynikające z jednofunduszowego charakteru Sektorowego Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich”, przez:

  • transfery środków na rozwój infrastruktury (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego – EFRR);
  • tworzenie miejsc pracy poza rolnictwem i rozwój zasobów ludzkich (Europejski Fundusz Społeczny – EFS i EFRR);
  • instrumenty pomocy krajowej, kontynuowane po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej.

W ramach tego programu realizowane są takie działania, jak renty strukturalne, programy rolno-środowiskowe, zalesianie gruntów rolnych, płatności dla obszarów trudnych do uprawy, płatności dla gospodarstw niskotowarowych, wsparcie w dostosowaniu do standardów wspólnotowych, grupy producentów i pomoc techniczna.

Działania realizowane w ramach obu programów są zgodne i wzajemnie się uzupełniają w ramach nadrzędnego celu, jakim jest rozwój obszarów wiejskich. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej stwarzyło szansę na zdynamizowanie procesów rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, w tym przekształcenia struktur rolnictwa i gospodarki żywnościowej oraz poprawę warunków życia i prowadzenia działalności gospodarczej na obszarach wiejskich.

Oznaczenie zawartości miedzi jako mikroelementu w roślinach

5/5 - (1 vote)

W rolnictwie istotne jest monitorowanie zawartości różnych składników odżywczych w roślinach, w tym mikroelementów takich jak miedź. Miedź jest niezbędnym mikroelementem, który odgrywa kluczową rolę w wielu procesach metabolicznych roślin. Oznaczenie zawartości miedzi w roślinach pozwala ocenić ich status odżywczy i zapewnić optymalne warunki wzrostu i rozwoju.

Oznaczenie zawartości miedzi w roślinach można przeprowadzić za pomocą różnych metod analitycznych. Jedną z najczęściej stosowanych technik jest spektrofotometria atomowa, która opiera się na pomiarze absorpcji promieniowania elektromagnetycznego przez cząsteczki miedzi. Ta metoda umożliwia precyzyjne i dokładne określenie zawartości miedzi w próbkach roślinnych.

Przed przystąpieniem do oznaczenia zawartości miedzi, konieczne jest odpowiednie przygotowanie próbki roślinnej. Próbka jest zazwyczaj suszona, rozdrabniana i poddawana ekstrakcji, aby uzyskać roztwór, który może być analizowany. Następnie przeprowadza się pomiar absorbancji roztworu za pomocą spektrofotometru atomowego, który pozwala na określenie ilości miedzi obecnej w próbce.

Wyniki oznaczenia zawartości miedzi w roślinach są zwykle wyrażane w jednostkach wagowych, takich jak miligramy miedzi na kilogram suchej masy rośliny. Te wyniki można porównać z wartościami referencyjnymi, które określają optymalne zakresy zawartości miedzi dla różnych gatunków roślin.

Oznaczenie zawartości miedzi jako mikroelementu w roślinach ma istotne znaczenie dla prowadzenia skutecznej i efektywnej uprawy. Miedź odgrywa kluczową rolę w wielu procesach metabolicznych, takich jak przyswajanie i transport składników odżywczych, funkcjonowanie fotosyntezy, rozwój korzeni i wzmocnienie układu odpornościowego roślin. Braki lub nadmiar miedzi mogą prowadzić do zaburzeń wzrostu, osłabienia odporności i obniżenia plonów.

Ocena zawartości miedzi w roślinach umożliwia identyfikację ewentualnych niedoborów lub nadmiarów tego mikroelementu. Na podstawie tych informacji można podjąć odpowiednie działania naprawcze, takie jak dostosowanie nawożenia, aby zapewnić optymalny poziom miedzi w glebie i poprawić zdrowie i wydajność roślin.

Podsumowując, oznaczenie zawartości miedzi jako mikroelementu w roślinach jest istotne dla monitorowania statusu odżywczego roślin i zapewnienia optymalnych warunków wzrostu. Metody analityczne, takie jak spektrofotometria atomowa, umożliwiają precyzyjne określenie zawartości miedzi w roślinach. Wyniki tych oznaczeń pozwalają na odpowiednie zarządzanie nawożeniem i utrzymanie równowagi mikroelementowej w roślinach, co przyczynia się do zdrowia i wydajności upraw.

Celem analizy było oznaczenie zawartości miedzi jako mikroelementu w roślinach metodą spektrometrii absorpcji atomowej.

Aparatura i sprzęt:

  • spektrometr absorpcji atomowej ASA
  • lampa katodowa dla Cu
  • acetylen
  • kolby pomiarowe
  • pipety, cylindry

Roztwory do wykreślenia krzywej wzorcowej

a) przygotowanie roztworu wzorcowego podstawowego

1 cm3 wzorca podstawowego zawiera 1 mg Cu

1 dm3 wzorca podstawowego zawiera 1000 mg Cu

b) przygotowanie roztworu wzorcowego „2”

1 cm3 wzorca „2” zawiera 0,1 mg Cu

1 dm3 wzorca „2” zawiera 100 mg Cu

c)  przygotowanie roztworu wzorcowego roboczego

1 cm3 wzorca roboczego zawiera 0,001 mg Cu

1 dm3 wzorca roboczego zawiera 1 mg Cu

Roztwór podstawowy

25 ml roztworu podstawowego 1000 mg/l przenieść do kolby miarowej pojemność 250 ml.

Dodać 20 ml HCl 1:1 i uzupełnić H2O destylowaną do kreski. Stężenie roztworu = 100 mg/l

Roztwór roboczy

0 ml, 1 ml, 2 ml roztworu

100 mg/l przenieść do kolby miarowej pojemności 100 ml.

Do sporządzonych roztworów roboczych dodać po 2,5 ml HCl 1:1 i uzupełnić do kreski H2O destylowaną.

Sporządzić roztwory do sprawdzenia czułości, dodając po 2,5 ml HCl

Z roztworu roboczego 100mg/l pobrać 4 ml do kolby pojemności 100 ml.

Stężenie roztworu = 4,00 mg/l

Instrumentalne odstępstwa od prawa Lamberta-Beera

5/5 - (1 vote)

Prawo Lamberta-Beera, znane również jako prawa Beer-Lamberta, opisuje związek między stężeniem substancji rozpuszczonej w roztworze a intensywnością pochłaniania światła przez ten roztwór. Zgodnie z tym prawem, ilość światła pochłoniętego przez roztwór jest proporcjonalna do stężenia substancji rozpuszczonej i długości drogi, jaką przebywa światło w roztworze.

Jednak istnieją sytuacje, w których obserwuje się odstępstwa od idealnego zachowania się zgodnie z prawem Lamberta-Beera. Poniżej przedstawiam kilka przykładów instrumentalnych odstępstw od tego prawa:

Wysokie stężenia substancji: Przy bardzo wysokim stężeniu substancji w roztworze może wystąpić nasycenie absorpcji. Oznacza to, że intensywność pochłaniania światła nie wzrasta proporcjonalnie do stężenia substancji, ale osiąga maksymalną wartość. Jest to spowodowane ograniczoną ilością cząsteczek substancji, które mogą pochłonąć światło.

Interakcje międzycząsteczkowe: W niektórych przypadkach substancje rozpuszczone w roztworze mogą oddziaływać między sobą, co może wpływać na intensywność pochłaniania światła. Interakcje międzycząsteczkowe mogą prowadzić do zmiany struktury lub stężenia substancji, co z kolei wpływa na intensywność pochłaniania.

Wpływ rozpuszczalnika: Wybór rozpuszczalnika może mieć wpływ na intensywność pochłaniania światła. Niektóre rozpuszczalniki mogą mieć własne charakterystyczne pasma pochłaniania, które nakładają się na pasmo pochłaniania substancji rozpuszczonej. W rezultacie, intensywność pochłaniania światła może być inna niż przewidziana przez prawo Lamberta-Beera.

Interferencje świetlne: W przypadku występowania interferencji świetlnych, na przykład dyfrakcji, światło może ulegać rozpraszaniu lub interferencji w roztworze, co prowadzi do zmiany intensywności pochłaniania. Jest to szczególnie ważne w przypadku analizy próbek o wysokiej zawartości cząstek stałych lub o niejednorodnej strukturze.

Wszystkie te czynniki mogą wpływać na dokładność i precyzję pomiarów absorpcji światła w roztworach. Dlatego istotne jest rozważenie tych czynników i zastosowanie odpowiednich poprawek lub technik kompensacyjnych, aby uzyskać dokładne i wiarygodne wyniki pomiarów.

Istnieje kilka czynników, które mogą prowadzić do instrumentalnych odstępstw od prawa Lamberta-Beera. Oto kilka z nich:

Mała precyzja aparatu: Niedokładności pomiarowe i niedoskonałości aparatu, takie jak niedokładne skalibrowanie czy niedokładność odczytów, mogą wpływać na dokładność wyników. Ważne jest, aby stosować dobrze skalibrowane i precyzyjne przyrządy pomiarowe.

Wadliwe działanie aparatury: Awarie, uszkodzenia lub nieprawidłowe działanie aparatury, takie jak lampy, monochromatory czy detektory, mogą prowadzić do błędów w pomiarach absorpcji światła. Regularne konserwacje i sprawdzanie działania aparatury są ważne dla uzyskania wiarygodnych wyników.

Brak ścisłej monochromatyczności wiązki: Jeśli wiązka światła używana do pomiarów nie jest dokładnie monochromatyczna, to znaczy zawiera inne długości fal niż zamierzone, może to prowadzić do błędów w pomiarach absorpcji. W przypadku nieścisłości monochromatyczności konieczne jest skorygowanie pomiarów.

Mała czułość detektorów: Jeżeli detektory używane do pomiaru absorpcji światła mają niską czułość, mogą nie wykrywać małych zmian w intensywności pochłaniania. W takich przypadkach ważne jest korzystanie z odpowiednio czułych detektorów, aby uzyskać precyzyjne pomiary.

W przypadku wystąpienia odstępstw od prawa Lamberta-Beera, istotne jest identyfikowanie tych czynników i podejmowanie odpowiednich działań naprawczych. Przeprowadzanie kontrolnych pomiarów, kalibracja aparatury, sprawdzanie poprawności działania i stosowanie odpowiednich kompensacji lub poprawek mogą przyczynić się do uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników pomiarowych.