Niski poziom wykształcenia na wsi jest podstawową barierą przemian w obszarze rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, dlatego też znaczne środki finansowe będą kierowane na poprawę sytuacji w tym zakresie. Jest to priorytetowe zadanie w polityce rządu. Inwestowanie w wykształcenie przynosi największe i najtrwalsze efekty; z ekonomicznego i społecznego punktu widzenia jest to więc inwestycja najbardziej opłacalna.
Ze względu na konieczność odchodzenia osób pracujących w rolnictwie do innych zawodów niezwykle ważną rolę odrywać będzie rozwój wszelkich form kształcenia ustawicznego i praktycznego, umożliwiających zmianę kwalifikacji zawodowych i w efekcie zmianę lub podjęcie pracy poza rolnictwem. Edukacja ustawiczna i doradztwo rolnicze, podobnie jak to miało i ma miejsce w krajach UE, spełniać powinny funkcje adaptacyjne, wyrównawcze i reedukacyjne. Osoby podejmujące nowe zadania n każdym stanowisku pracy (szczególnie bezrobotni) muszą być do tych funkcji odpowiednio przygotowane w procesie adaptacyjnym. Poza tym, wiele osób staje wobec konieczności posiadania wiedzy i umiejętności potrzebnych w nowych warunkach, jakie pojawiają się w pracy zawodowej. Wymienione wcześniej formy kształcenia spełniają w tym zakresie funkcję wyrównawczą. Osoby, które po przerwie w zatrudnieniu podejmują pracę w wyuczonym zawodzie, stają przed koniecznością aktualizacji swojej wiedzy i umiejętności (funkcja reedukacyjna oświaty).
W szkolnictwie rolniczym podjęto prace nad przystosowaniem kwalifikacji zawodowych, wraz ze zmianą kierunków i profili kształcenia, do wymogów gospodarki. Nowe programy edukacyjne muszą uwzględniać funkcjonowanie w warunkach gospodarki rynkowej oraz potrzeby lokalnych rynków pracy. Istotnym elementem poprawy poziomu wykształcenia na wsi będzie także organizowanie różnorodnych form pomocy dla młodzieży wiejskiej, podejmującej studia wyższe.