Drugą największą dziedziną produkcji żywności jest produkcja zwierzęca. Obecnie w krajach rozwijających się hodowla zwierząt inwentarskich przyjmuje kształt intensywnej produkcji z pełną kontrolą w kierunku produkcji uszlachetnianych ras zwierząt.
Współczesne rasy zwierząt różnią się zdecydowanie od tych, które hodowane były w przeszłości. W systemach rolnictwa tradycyjnego, uprawa i inwentarz są powiązane i wspierają się wzajemnie (Giourga, 1991). Inwentarz w przeszłości, służył głównie do użytku jako produkt, a produkty rolne o drugorzędnym znaczeniu wykorzystywano jako pokarm dla zwierząt, jednocześnie zapewniało to siłę konieczną do uprawy, a nawóz zwierzęcy był używany do wzbogacania gleby terenów uprawowych. Nawóz jest bardzo ważny we wzbogacaniu gleby w niezbędne elementy i działa jako czynnik poprawiający jakość gleby, z powodu wysokiej jakości zawartych w nim związków organicznych, które poprawiają strukturę i jakość fizyczną gleby, dostarczają energii do wzrostu aktywności mikroorganizmów i chronią uprawy przed wpływem soli i substancji toksycznych.
W obecnych czasach, najważniejsze zmiany, jakie dokonały się w praktyce rolniczej i modelach konsumpcji (spożycie głównie białka zwierzęcego w diecie ludzi) doprowadziły do znacznego wzrostu hodowli zwierząt inwentarskich, a ten ostatecznie uzależnił chów zwierząt od rolnictwa. Jednocześnie znaczenie zwierząt dla uprawy gleby i produkcji nawozu organicznego, grające ważną rolę dla odnawialnej żyzności gleby została radykalnie ograniczona.
